Το περιβαλλοντικό ζήτημα εξελίσσεται σε ένα από τα πιο επείγοντα παγκόσμια ζητήματα που οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και οι κοινότητες πρέπει να αντιμετωπίσουν για τη μελλοντική βιωσιμότητα του πλανήτη. Εξαιτίας αυτού, τα τελευταία χρόνια πολλές διεθνείς συμφωνίες θέσπισαν νέους κανόνες για να ξεπεράσουν την πραγματική κατάσταση: η Συμφωνία του Παρισιού (2015), κατά την οποία, για πρώτη φορά, τα Ηνωμένα Έθνη έθεσαν σε κοινό σκοπό την ανάληψη φιλόδοξων προσπαθειών για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής και την προσαρμογή στις επιπτώσεις της, και η Ατζέντα 2030 (2015), η οποία δέσμευσε σχεδόν 200 έθνη να επιτύχουν μια πιο βιώσιμη ανάπτυξη για τον πλανήτη και τον άνθρωπο.
Όπως ορίζεται, επίσης, από την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία (2019) και από το πρόγραμμα εργασίας για την Πράσινη Συμφωνία 2018-2020 στο πλαίσιο του προγράμματος “Ορίζοντας 2020” (τομέας 10, θέμα 2: Συμπεριφορική, κοινωνική και πολιτιστική αλλαγή για την Πράσινη Συμφωνία), η κύρια πρόκληση σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο είναι “η προώθηση αλλαγών στις κοινωνικές πρακτικές και στη συμπεριφορά των ατόμων, των κοινοτήτων, των δημόσιων και ιδιωτικών οργανισμών, οι οποίες μπορούν να επιτευχθούν μέσω συλλογικών και συμμετοχικών διαδικασιών ή μέσω της αίσθησης της περιβαλλοντικής ιθαγένειας και της κλιματικής δικαιοσύνης. Για την αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων απαιτείται έρευνα και πειραματισμός σχετικά με τη συμπεριφορική, κοινωνική και πολιτισμική αλλαγή σε ολόκληρη την Ευρώπη και απαιτείται η ανάλυση των κοινωνικών πρακτικών και των διαδικασιών αλλαγής της συμπεριφοράς, συμπεριλαμβανομένης της ανταλλαγής ορθών πρακτικών, εργαλείων και πόρων”.
Αυτή η μεγάλη πρόκληση απαιτεί βαθιά προσαρμογή του τρόπου ζωής και των συμπεριφορών, με την αντιμετώπιση της δέσμευσης των πολιτών και της κοινωνικής καινοτομίας μέσω καινοτόμων προσεγγίσεων, για μια δίκαιη και χωρίς αποκλεισμούς μετάβαση.
